Gedichten

Gedichtanalyse

Tweespraak


De vogel eenzaam op het dak
spreekt tot de wind om het huis:
‘daarbinnen leeft een
die is alleen,
en toch hoorde ik dat zij sprak.’
tot de vogel eenzaam op het dak:
‘daarginder leeft een
die liet haar alleen.
Zij zegt het woord dat hij brak.’

En dan spreekt de wind om het huis

Ida Gerhardt




 Dit gedicht sprak mij direct aan. Het gaat over een vrouw die helemaal alleen leeft in een huis. Ze was aan het spreken, ook al was er niemand. Het is een soort van dialoog tussen de vogel en de wind. Men gaat de vogel en de wind personaliseren. De wind sprak terug tegen de vogel: ‘daar leeft iemand die de vrouw in het eenzame huis alleen heeft gelaten, doordat zij een woord zij dat de relatie brak’. In het gedicht speelt men ook met rijmen: een en alleen, sprak en brak. De twee eerste verzen van elke strofe zijn het omgekeerde van elkaar. 

 Het hoofdthema van dit gedicht is eenzaamheid, dus heb ik een foto gekozen van een jongen die gepest wordt. Als je gepest wordt ben je ook eenzaam en sta je er bijna altijd alleen voor. Je hebt niemand dat je verdedigt of helpt en dat brengt veel emoties met zich mee. Het zelfvertrouwen van de persoon die geperst wordt, valt volledig weg. De persoon voelt zich alleen en weet niet meer waar, of bij wie hij terecht kan. De mensen die gepest worden, durven er meestal ook niet over spreken met anderen. Ze kroppen al hun gevoelens op in  en geraken helemaal in de knoop. De vereenzaming en het niet kunnen spreken met anderen, kan zware gevolgen hebben op het leven van de persoon. Pesten is ook heel 'populair' in deze generatie en daarom wou ik mijn standpunt daarover eens duidelijk maken. Pesten is ook heel algemeen. Men denkt dat dit alleen voorkomt op scholen, bij kinderen. Wat de meesten niet weten is dat ook volwassenen er mee te kampen hebben. Daardoor heb ik deze foto gekozen.

Bronnen:


Gedichten, http://demooistegedichten.wordpress.com/2012/06/10/tweespraak/, s.n. , laatst geraadpleegd op 14/11/2014.
   



*

'Slaap maar,' zeg ik

tegen een dochter die allang slaapt
en daar wakker van wordt.
Het onweert. Misschien wil ik wel
dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.
Maar ik kan niets anders dan samen met haar
niets kunnen.
Zoals woorden. De dingen gebeuren.
Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.
Maar dan zonder woorden.

Herman de Coninck





Ik heb gekozen voor een afbeelding van de aarde. De aarde vormt net zoals het onweer een dreiging. De papa wilt in het gedicht zijn dochter troosten, omdat zij bang is. Net zoals wij als mensen controle willen hebben over de aarde, omdat die machtiger is als wij. Dit komt ook voor in het gedicht. De papa kan geen controle krijgen over het onweer. Wij kunnen als mens ook geen controle krijgen over de aarde. Het is een fenomeen dat krachtiger is als wij. Ook al hebben we geen kennis over wat de aarde is of welke dreiging ze vormt, ze zal altijd een dreiging blijven, ook al weten we er niks van af. Dingen waar we geen vat op hebben blijven gebeuren, ook al benoemen we ze niet. Als ik het gedicht las, kreeg ik het gevoel dat ik slechts een kleine mens was tegenover de grote wereld. Net zoals de papa en de dochter klein en nietig zijn ten op zichte van het onweer, want ze konden er maar geen vat op krijgen. We ondergaan dingen die we zelf niet willen en sommige dingen moeten we gewoon accepteren in ons leven. De afbeelding die het best mijn gevoel weergaf, was de aarde. De aarde is zo machtig, ook al beseffen we het niet altijd.

 Bronnen:
Herman de Coninck, http://www.hermandeconinck.be/enkelvoud-4.php, Bert Geens, laatst geüpdatet in 2014.




Wandeling

Onze gesprekken werden langzaam

de dorpen en landerijen in de diepte
de vogels bijna verdwijnend in de hemel

we gingen zitten kijken naar deze prachtige
onverschilligheid van de wereld
naar de overbodigheid van onze vragen.

Rutger Kopland






Het gedicht gaat over een wandeling en in de inhoud van het gedicht merk je dit wel duidelijk op. Het begint met dat ze langzamer begonnen te spreken en de vragen die ze hadden, beantwoord werden met kijken. Ik interpreteer dit dat ze overwelmt waren door het landschap. Ze keken om hun heen en ze waren zo onder de indruk dat alleen woorden de schoonheid van de landschappen konden breken. 'De dorpen en landerijen in de diepte', maken duidelijk dat het dus gaat over een ver landschap. Ze kunnen bijvoorbeeld ook aan het wandelen zijn op een berg. Het kan dus zijn dat de dorpen niet in verhouding staan, doordat ze in de hoogte staan. Dan gaan ze zitten en kijken ze nog eens rond en daarna blijft het stil. Hun vragen op die plaats zijn overbodig. Ze kunnen alleen maar kijken. 

 Ik interpreteer het verhaal met stilte. Alles draait errond dat je de wereld beter kan interpreteren door stil te zijn. Zo kan je je omgeving respecteren en bekijk je die ook anders. 
Daarom heb ik een foto gekozen van iemand die aan het mediteren is. 
Die, doordat hij meerdere keren per dag mediteert in stilte, ook de wereld anders gaat bekijken. Het zijn vaak die mensen die stil zijn vanuit zichzelf, omdat zij ook denken dat vragen overbodig zijn. Meestal tonen die mensen meer respect voor de landschappen en omgevingen, en daarom vond ik deze foto zeer toepasselijk bij dit gedicht.


Bronnen: 

Gedichten, http://www.gedichten.nl/nedermap/gedichten/gedicht/216496.html?zoekresultaat=ja, s.n. ,laatst geraadpleegd op 14/11/2014

Kat, http://zwartekat.com/mediteren.php, s.n. , laatst geüpdatet in 2014.


Onder de appelboom

Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar.
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom.
     
ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom
     
toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur

van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom
     
en later hoorde ik vleug
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was
     
gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.


Rutger Kopland





Ik heb gekozen voor een afbeelding van een zonsondergang. In het gedicht komt er een persoon thuis. Deze persoon geeft de indruk van een lange dag gewerkt te hebben en dus opzoek is naar rust. Deze rust vindt hij onder de appelboom en weg van het lawaai. Hij observeert de omgeving en kijkt naar de dingen rondom hem, maar hij gaat hier niet verder op in. Wanneer hij alles geobserveerd heeft wordt de ruimte rondom hem leeg. Mijn afbeelding, namelijk de zonsondergang weerspiegelt de avond. De zon die de hele dag de aarde verlicht, trekt zich ’s avonds terug achter de bomen. De zon geeft ons het gevoel van alles te zien en overal aanwezig te zijn. Ze observeert de hele aarde, maar ’s avonds neemt ze hier afstand van. In het laatste deel van het gedicht wordt de eenzaamheid van de ik-persoon verstoord door de aanwezigheid van een tweede persoon. Dit geeft een romantisch gevoel. Het doet denken aan een liefde die nog zo pril is dat ze zeldzaam lijkt. De zonsondergang weerspiegelt een romantisch aspect, want ze wordt vaak gelinkt met twee geliefden die samen naar de zonsondergang kijken. Het is een zeldzaam gevoel om zo iets bovennatuurlijks als mens te mogen aanschouwen. De zon lijkt zo dichtbij, want we kunnen haar zien, maar eigenlijk is ze zo ver van ons verwijdert. 

Bronnen: 

Zonsondergang, http://www.carladevries.nl/Zonsondergang.htm, Carla Devries, laatst geraadpleegd op 14/11/2014.

Kopland, http://4umi.com/kopland/appelboom, s.n. , laatst geraadpleegd op 14/11/2014.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Posts (Atom)